De Tweede Wereldoorlog is een vreselijke periode in de geschiedenis van Nederland en vele andere landen. We mogen hopen dat dit nooit meer zal gebeuren. Om ons daaraan te herinneren wordt er ieder jaar een Dodenherdenking gehouden bij de verschillende monumenten in het land.
Ook in Dronryp staat zo'n monument. Je vindt het bij de brug. Het monument is daar geplaatst vanwege een afschuwelijke gebeurtenis.
In april 1945 werd het duidelijk dat de Duitsers de oorlog zouden verliezen. De mensen van het verzet kregen de opdracht om ervoor te zorgen dat de Duitsers niet gemakkelijk terug konden vluchten naar hun eigen land. Daarom werd tussen Dronryp en Deinum het spoor gesaboteerd. Een Duitse trein met 26 wagons ontspoorde.
Als vergeldingsactie haalden de Duitsers 14 Nederlandse mannen uit de gevangenis. Zij werden ervan verdacht in het verzet te zitten. De Duitsers wilden deze mannen fusilleren bij de plek van de sabotage. Toen ze door Dronryp reden bleek dat de brug open stond. Ook dit was een sabotageactie. Op dat moment kwamen er Engelse vliegtuigen overgevlogen. De Duitse soldaten werden nu haastig en besloten om de mannen daar ter plekke dood te schieten. Eén man overleefde de fusillade, dertien jonge mannen stierven op 11 april 1945 op deze plek.
Het monument bij de brug in Dronryp staat er al sinds 1949. De basisscholen van Dronryp hebben het samen geadopteerd. Dat betekent dat er ieder jaar, rond 11 april, een herdenking wordt georganiseerd door de drie scholen, samen met de kinderen van groep 8. Ook dit jaar doen we dit, met zijn allen, maar wel even om de beurt. Dat moet nu eenmaal in deze tijd. Maar doordat we allemaal dezelfde teksten en dezelfde gedichten lezen en ook allemaal dezelfde film gaan kijken, zijn we toch zoveel mogelijk verbonden. En dat is belangrijk, want hoe meer je met andere mensen verbonden voelt, hoe minder de kans is op ruzie, haat en oorlog.
Hieronder de 3 gedichten/ verhalen van de kinderen:
Missen
Mijn broer moet mee vechten
Ik weet niet waar hij is
Misschien wel in Groningen of in Limburg Misschien leeft hij wel niet meer
Ik mis mijn familie
Ik duik onder en weet niet wat me te wachten staat Ik ben bang
Bang om gepakt te worden
Ik wil mijn familie niet verliezen
Ik wil niet sterven, ik wil buitenspelen
Een harde bom
Een hele harde bom hoor ik in mijn oren
We zaten dag en nacht te schuilen
We zaten te wachten
Te wachten tot je gepakt wordt
De kans is klein dat ik het overleef
Ik hoop dat ik er morgen nog ben
Elke dag is het duimen
Tot er een dag komt dat we vrij zijn
Inez Visser
IKC Sint Radbodus
Ik kan het me niet voorstellen.
Dat ik geen vrijheid meer heb.
Dat ik me moet verstoppen
voor mensen met hele nare bedoelingen.
Dat ik dingen zie die ik nooit zou willen zien.
Dat ik dingen moet doen die ik nooit zou willen doen.
Dat mensen lijden omdat ze anderen willen helpen.
Zoals hier in Dronryp bij de brug is gebeurd.
Dat ik elke dag bang zou zijn en me nooit veilig kon voelen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
Ik ben dan ook heel dankbaar voor mijn vrijheid.
Maaike Lies Hiemstra
CBS lt Anker
herdenking brug
De Tweede wereldoorlog
Ik ben Jurre en ik woon in Dronryp.
Toen de oorlog begon was ik 12 jaar, en ik ben een jood.
Ik moest een gele ster op mijn kleren dragen, waarop staat dat ik joods ben.
Maar ik dacht waarom zo'n gele ster dat wil ik helemaal niet. Ik woon naast de brug en het gaat er heftig aan toe. De Duitsers probeerden de brug te veroveren, maar het verzet doet steeds de brug open. Dat maakt de Duitsers het moeilijk om erdoor heen te komen. Maar uiteindelijk wisten de Duitsers ons te verslaan. Er werden mensen van de SD doodgeschoten. Maar Gerard de jong overleefde het door te doen alsof hij dood was. Toen stak hij zijn hand op toen de Duitsers weg waren, zodat de mensen zagen dat hij nog leefde. We hebben hem toen geholpen
door hem eten en drinken te geven zodat hij kon opknappen.
Jurre Dijkstra
OBS De Romte
